Maiko jest to określenie dla gejszy praktykantki z Kioto. Gejszę praktykantkę z rejonów Tokio nazywa się już hangyoku.
Maiko to młoda dziewczyna, która poprzez minarai tj. naukę przez obserwację przygotowuję się do roli gejszy. Uczestniczy w przyjęciach oraz festiwalach przez co nabywa doświadczenia. Odróżnia się ona w sposób widoczny od dojrzałej gejszy. Kimono maiko jest bardzo kolorowe. Rękawy jego są szerokie i sięgają prawie samej ziemi. Ponadto maiko nosi buty na wysokim koturnie zwane okobo i luźno rozpuszczony pas obi.
26.02.2011
19.02.2011
Maneki-neko - Japonia
Maneki-neko – figurka kota z krótkim ogonem przedstawionego w pozycji siedzącej z podniesioną łapą w geście przywoływania (najczęściej jest to łapa lewa, chociaż zdarzają się też figurki przedstawiające kota podnoszącego łapę prawą). Ustawiona w biurze lub domu, blisko i przodem do wejścia, figurka kota przywołuje szczęście, pieniądze i wita gości, którzy do niego wchodzą - przynoszą oni szczęście w życiu rodzinnym i w interesach.
Figurki maneki-neko malowane są na różne kolory - spotkać można m.in. białe, trójkolorowe, czerwone i czarne (chroniące przed demonami, a panny - przed staropanieństwem). Najczęściej figurki o tradycyjnym wyglądzie są wykonane z porcelany lub gliny. Zdarzają się także specjalne, z wieloma dodatkami (skrzydełka, opaska na główce, czerwona chusta na szyi i dzwoneczek). Często trzymają przed sobą owalne, złote monety (koban) z napisem "10 mln ryō". Obecnie, figurki służą także jako skarbonki.
W pierwotnej postaci maneki-neko nie ma łapki podniesionej w powitaniu, lecz przedstawia kota myjącego sobie pyszczek (według dawnych wierzeń japońskich, oznaczało to nadejście deszczu).
Figurki maneki-neko malowane są na różne kolory - spotkać można m.in. białe, trójkolorowe, czerwone i czarne (chroniące przed demonami, a panny - przed staropanieństwem). Najczęściej figurki o tradycyjnym wyglądzie są wykonane z porcelany lub gliny. Zdarzają się także specjalne, z wieloma dodatkami (skrzydełka, opaska na główce, czerwona chusta na szyi i dzwoneczek). Często trzymają przed sobą owalne, złote monety (koban) z napisem "10 mln ryō". Obecnie, figurki służą także jako skarbonki.
W pierwotnej postaci maneki-neko nie ma łapki podniesionej w powitaniu, lecz przedstawia kota myjącego sobie pyszczek (według dawnych wierzeń japońskich, oznaczało to nadejście deszczu).
17.02.2011
La Scala - Włochy
Teatro alla Scala – najsłynniejsza scena operowa w Mediolanie i we Włoszech, i jedna z najsłynniejszych na świecie. Gmach teatru zaprojektował w latach 1776-1778 architekt Giuseppe Piermarini. Na podstawie jego planów, w ciągu zaledwie dwóch lat powstał gmach z klasycystyczną fasadą i piękną widownią. W teatrze mieściło się ponad 3000 widzów, iluminowany był tysiącem świec, posiadał 5 wieńców lóż, z których każda była inna. Nazwa "Teatro alla Scala" pochodzi od nazwiska księżnej Beatrycze Reginy della Scala, żony księcia Bernabo Viscontiego, fundatora kościoła Santa Maria alla Scala zbudowanego w XIV wieku, który stał niegdyś na placu budowy nowego gmachu opery. Przedstawienie inauguracyjne (opera Salieriego L'Europa riconosciuta) odbyło się 3 sierpnia 1778 roku.
La Scala jest piątym wielkim budynkiem operowym, jaki został wybudowany w XVIII wieku we Włoszech.
W latach 2000-2004 przeprowadzono prace renowacyjne pod nadzorem Maria Botty, całość kosztowała 61,5 milionów euro. W czasie tych prac wzniesiono wysoką na 38 metrów wieżę sięgającą dodatkowo 16 metrów w głąb, a także dobudówkę w kształcie elipsy.
La Scala jest piątym wielkim budynkiem operowym, jaki został wybudowany w XVIII wieku we Włoszech.
W latach 2000-2004 przeprowadzono prace renowacyjne pod nadzorem Maria Botty, całość kosztowała 61,5 milionów euro. W czasie tych prac wzniesiono wysoką na 38 metrów wieżę sięgającą dodatkowo 16 metrów w głąb, a także dobudówkę w kształcie elipsy.
2.02.2011
Drottningholm - Szwecja
Drottningholm – rezydencja królewska w Szwecji, na wyspie Lovön, w gminie Ekerö, na przedmieściach Sztokholmu. Znajduje się tu pałac w stylu renesansowym zbudowany w końcu XVII wieku, otoczony barokowym ogrodem. Zachował się tu także XVIII-wieczny budynek teatru, gdzie obecnie mieści się muzeum (latem okazjonalnie odbywają się też przedstawienia).
Rezydencja w Drottningholm została w 1991 roku wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jeden z pierwszych obiektów w Szwecji.
Rezydencja w Drottningholm została w 1991 roku wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jeden z pierwszych obiektów w Szwecji.
1.02.2011
Île de la Cité - Francja
Île de la Cité - jedna z dwóch wysp (obok Île Saint-Louis) na Sekwanie, w centrum Paryża we Francji.
Jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc Paryża. Z obydwoma brzegami Paryża łączy je 7 mostów, w tym najstarszy most paryski, Pont Neuf (Nowy Most), ósmy - z wyspą św. Ludwika (Île Saint-Louis). Na dziedzińcu przed Notre Dame znajduje się Point Zéro - punkt, z którego mierzy się odległości z Paryża do wszystkich miejscowości we Francji.
Jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc Paryża. Z obydwoma brzegami Paryża łączy je 7 mostów, w tym najstarszy most paryski, Pont Neuf (Nowy Most), ósmy - z wyspą św. Ludwika (Île Saint-Louis). Na dziedzińcu przed Notre Dame znajduje się Point Zéro - punkt, z którego mierzy się odległości z Paryża do wszystkich miejscowości we Francji.
Etykiety:
Francja,
Île de la Cité,
Paryż,
Sekwana,
wyspa
Subskrybuj:
Posty (Atom)